نماز جمعه بودم آفتاب از خاطرم رد شد            ردیف شعرهای من پس از آن «خواهد آمد» شد

نماز جمعه می‎‌خواندم هوای گریه با من بود            جهان لبخند زد، جان‌ها پر از عطر محمد شد

قنوتِ گریه بستم، دیدنش را آرزو کردم            صدای گنبد و گلدسته‌ها پژواکِ «باشد» شد

کسی آن‌سوتر از من «شاید این جمعه بیاید» خواند            جماعت گفت: باید فارغ از «اما و شاید» شد

یکی پرسید: پس کی می‌رسد ماهی که در راه است؟            جلوتر از من آقایی جوان، ذکرش «می‌آید» شد

نـماز جـمعـه و بـاران نرم انتـظار، اما            غروب جمعه شد آقا نیامد، باز هم بد شد